امحصولی که در سال ۱۴۰۱ با قیمت بیش از ۱۰۰ هزار تومان عرضه می‌شد در سال ۱۴۰۳ در حالی که هزینه های تولید در معرض رشدافسارگسیخته تورم بودند، با ایجاد یک شیب نزولی کاذب، قیمتش به ۸۰ هزار تومان رسید و حالا وقتی که قیمت برنج طی سه سال متناسب با سایر مواد غذایی با افزایش پیدا کرده، از رسانه‌ها تا وزارت جهاد کشاورزی، همه کمر همت به تعدیل قیمت آن [شما بخوانید کاهش درآمد کشاورزان] می‌بندند. ای کاش درباره افزایش ۵۰۰ تا ۶۰۰ درصدی قیمت مرغ و گوشت و لبنیات نیز این حجم از مسئولیت‌پذیری رسانه‌ای وجود داشت.
حالا به حق می‌توان شالی‌کاری را از مظلوم‌ترین، پرهزینه‌ترین و کم‌درآمدترین مشاغل حوزه کشاورزی برشمرد. شغلی که با هزینه‌های زیاد کاشت، داشت و برداشت مقرون به صرفه نیست.
دولت که در زمینه شالی‌کاری عملاً از تقسیط قیمت سموم و کود کشاورزی تا معافیت از پرداخت حق‌آبه و ایجاد سیاست‌های تشویقی جهت تولید برنج حمایتی نمی‌کند و حتی از راه‌اندازی یک دبیرخانه برنج هم در وزارتخانه جهاد کشاورزی در جهت تسهیل امورات شالی‌کاران امتناع می‌کند، قطعاً بدون جلب نظر سایر ذینفعان، شایستگی دخالت در تعیین قیمت نیز نخواهد داشت.
در حالی که ارتباط شالی‌کار با دولت در شرایط «ما را به خیر تو امید نیست» قرار دارد، انتظار می‌رود مدیران عالی حوزه جهاد کشاورزی و رسانه‌ها موضعی منطقی، مبتنی بر بازار و دقیق‌تر نسبت به وضعیت برنج داشته باشند. توقع می‌رود در شرایطی که هنوز در استان‌های شمالی، کشاورزی به صنعت تبدیل نشده و تولیدکننده انگیزه کافی برای تولید ندارد، فشار افکار عمومی متمرکز بر جلوگیری از واردات بی‌رویه برنج بی کیفیت خارجی [خصوصاً در فصل شالی‌کاری] باشد تا ضمن تأمین محصول سالم و باکیفیت، با ارائه تسهیلات دولتی به تولیدکننده، قیمت برنج تعدیل شده، حمایت از تولید داخلی صورت گرفته و رضایت مصرف کننده نیز حاصل شود.
