توسکانیوز/ محسن بوذری سراوانی/در تاریخ معاصر ایران، جریانی میان دو قطب متضاد، همواره به عنوان «پوزیسیون» شناخته شده که نه در صف دشمنان داخلی و خارجی ایستاده، و نه گرفتار افراط و انحصارطلبی شده است. این جریان عقلانی و ملی، در بزنگاه‌های حساس تاریخ، همواره سعی کرده مسیر حفظ جمهوریت و اصلاح را نشان دهد.
🔻 دو قطب بحران‌ساز: خیانت و انحراف
اپوزیسیون خارج‌نشین که در بزنگاه‌هایی چون جنگ‌های اخیر، به جای همدلی با مردم و دفاع از کشور، عملاً در کنار دشمن متجاوز قرار گرفت. این جریان که نقش برخی عناصرش را می‌توان خیانت و همدستی با دشمن دانست، نه تنها نتوانست به منافع ملی وفادار بماند، بلکه با برخی اقدامات و مواضع، امنیت و تمامیت ارضی ایران را به مخاطره انداخت.
در مقابل، جریان داخلی خلافت‌طلب که با نقاب انقلابی‌گری، به دنبال عبور نرم و خزنده از جمهوریت به سوی حاکمیت مطلقه بی‌پاسخ‌گو است. این تهدید داخلی با مصادره مفاهیم انقلاب و قانون اساسی، مسیر بازگشت‌ناپذیری را هموار می‌کند.
🔹 پوزیسیون؛ صدای میانه‌رو و عقلانی
پوزیسیون نقشی تعدیل‌گر دارد که می‌تواند مسیر آینده ایران را هم در افق و هم در مسیر ترسیم کند؛ این جریان در واقع «آب» است در برابر «آتش» بحران‌ها و افراطی‌گری‌ها. این جریان به دنبال حفظ جمهوریت و آرمان‌های اصیل انقلاب است و با تاکید بر اصلاح ساختاری در چارچوب مسالمت‌آمیز، صدای سوم میان دو قطب بحران‌زا باقی می‌ماند.
🔸 تنوع درون پوزیسیون: از افق‌ساز تا مسیرشناس
در درون پوزیسیون، تنوعی از رویکردها و نقش‌ها وجود دارد. برخی افراد بیشتر به «افق‌سازی» مشغولند؛ یعنی تلاش می‌کنند تصویری روشن و امیدبخش از آینده سیاسی و اجتماعی ایران ارائه دهند. این دسته، به نوعی نویدبخش تغییرات بنیادین در چارچوب حفظ جمهوریت و عدالت هستند.
دسته دیگری از پوزیسیون، «مسیرشناسان» هستند؛ این گروه تاکید بر راهکارهای عملی، تدابیر قانونی و گام‌های اجرایی دارند که مسیر تحقق آن افق‌ها را هموار می‌کند. آنها بیشتر بر ثبات، عقلانیت و سیاست‌ورزی واقع‌گرایانه تمرکز دارند تا از هرج‌ومرج و بحران جلوگیری شود.
این دو نقش مکمل یکدیگر، نه تنها پوزیسیون را به جریان پویایی تبدیل کرده، بلکه تضمینی برای پیوند عقلانیت و آرمان‌گرایی در فضای سیاسی ایران فراهم می‌کند.
جمع‌بندی: ضرورت شناخت دقیق و حمایت از پوزیسیون
شناخت و حمایت از پوزیسیون به معنای محافظت از وحدت ملی، پیشگیری از تشدید بحران‌ها و دفاع از منافع ایران در برابر تهدیدات داخلی و خارجی است. در شرایطی که دو جریان بحران‌ساز، یکی با خیانت و دیگری با انحراف، کشور را تهدید می‌کنند، پوزیسیون با نقش تعدیل‌گر و عقلانی خود، امید حفظ جمهوریت و قانون اساسی را زنده نگه می‌دارد.
