✍توسکانیوز_ دکتر روح الله مدامی _ این که نقد در ایران چندان کارساز نبوده است دلایل متعدد دارد. اما قوی ترین دلایل عبارتند از :
نقد پس از بررسی های دقیق علمی ارائه نمی شود.
ادعا نقد است اما در اجرا ، یا تخریب است یا انتقال ذهنیات شخصی و یا غرض شخصی است. نه حسب مطالعات پیرامون موضوع نقد.
نقد ارائه شده ( اگر نقد و کارشناسانه باشد) نقدی برآن نقد صورت نمی گیرد. و نقاد فکر می کند نقدش صحیح بوده است.
نقد در ایران به ندرت با چه باید کرد؟ همراه است. یعنی راهبردهای جایگزین ندارد وصرفا نقد شده است.
نقد بیشتر غلبه بر محکوم کردن موضوع نقد دارد تا ارائه راه کار. درحالی که نقاد باید ضمن نقد، هدایت گر هم باشد.
نقاد شناخت ابعادی از موضوع نقد ندارد. مثلا بر اساس علم مدیریت؛ مدیریتی را نقد می کند اما شناخت در علم سیاست یا اخلاق و فرهنگ ندارد یا این زوایا را نمی بیند. که چه تاثیری در مدیریت موفق دارند. لذا نقد تک بعدی و ناقص است.
نقاد وقت لازم برای شناخت و مطالعه دقیق موضوع نقد اختصاص نمی دهد.و حسب داده ها نقد می کند که نقد کارساز و دقیقی نخواهد بود.
فرهنگ و اخلاق در نقد کم رنگ یا بی رنگ است.
امروز نقد بر نقاد و نقد های موجود یک ضرورت است.
