✍️اختصاصی توسکانیوز/بابک کاظمی | دکتری سیاست‌گذاری عمومی/در شب آرامش‌یافته پس از جنگ دوازده‌روزه ایران و رژیم صهیونیستی، حسینیه امام خمینی میزبان لحظه‌ای ماندگار و نمادین بود؛ جایی که مقام معظم رهبری با شجاعت، درایت و تدبیری کم‌نظیر، فصلی نو از گفت‌وگو با ملت را گشودند؛ گفت‌وگویی بی‌کلام، اما پُرمعنا که در قالب درخواستی ساده، ولی ژرف و چندلایه تجلی یافت: اجرای قطعه ماندگار «ای ایران» توسط مداح مجلس.
در فضای پساجنگ، معمولاً صحنه سیاست آکنده از تحلیل‌های نظامی و امنیتی است. اما رهبر فرزانه انقلاب، با نگاهی فراتر از محاسبات متعارف، میدان نبرد سخت‌افزاری را به میدان نمادها و معناها پیوند زدند. درخواستی که شاید در ظاهر احساسی به‌نظر برسد، در واقع تبلور عالی‌ترین سطح حکمرانی فرهنگی و هوشمندی نمادین بود؛ پیامی هوشمندانه به درون و بیرون مرزها.
شجاعت رهبری در عبور از چارچوب‌های خشک و رسمی، و درآمیختن نمادهای ملی با مناسک آیینی، نشانه‌ای روشن از اعتماد به مردم، درک عمیق از شرایط جامعه و تشخیص دقیق لحظه‌ها بود. ایشان در بزنگاهی که برخی منتظر بازتولید هیجان نظامی بودند، با درایت کامل، سرود ملی را بر زبان مداح آیینی نشاندند تا نشان دهند که عقلانیت انقلابی، یعنی فهم زمانه و تسلط بر فضای ذهنی جامعه.
در جهانی که قدرت نرم و سرمایه اجتماعی به‌مراتب مهم‌تر از تجهیزات نظامی است، طنین سرود «ای ایران» در شب حسینیه، تبلور پیام ایستادگی، ثبات و وحدت ملی بود. رهبر انقلاب با انتخاب هوشمندانه این نشانه فرهنگی، با ملت سخن گفتند؛ نه از جایگاه یک فرمانده، بلکه از موضع پدر معنوی ملتی مقاوم، صبور و سربلند.
بدین‌ترتیب، حسینیه امام خمینی در آن شب، نه‌تنها محل ذکر مصیبت، بلکه سنگر وحدت ملی و میدان بروز حکمت رهبری بود؛ جایی که شجاعت در تصمیم، تدبیر در زمانه، و درایت در انتخاب نماد، ملت ایران را به یک صدا رساند: صدای «ای ایران»؛ صدای مردم، میهن و رهبری در یک قاب.
در پایان، امید آن‌که طنین این سرود ملی، نماد وحدت، یکدلی، انسجام و آشتی ملی باشد؛ و همه ایرانیان، فارغ از هرگونه دسته‌بندی سیاسی، جناحی، قومی یا منطقه‌ای، در زیر پرچم پرافتخار جمهوری اسلامی ایران در آرامش، همدلی و احساس سرنوشت مشترک زندگی کنند؛ چرا که تنها راه پیشرفت، تعالی و توسعه همه‌جانبه ایران عزیز، از مسیر وحدت، عقلانیت و همبستگی ملی می‌گذرد.
