نگاه حق‌شناس به توسعه، صرفاً در سطح حرف باقی نمانده‌ست. از مسائل زیست‌محیطی آغاز کرده‌ست؛ از تالاب بین‌المللی انزلی گرفته تا حفظ بافت اکولوژیکی شهری. به ظرفیت‌های ترانزیتی گیلان توجه ویژه‌ای دارد؛ از فرودگاه، راه‌آهن و بندر استفاده می‌کند تا گیلان را به نقطه‌ای کلیدی در حمل‌ونقل منطقه‌ای تبدیل نماید.
برای نخستین‌بار در تاریخ گیلان، بحث بلندمرتبه‌سازی را مطرح کرده‌ست؛ رویکردی که نشان می‌دهد چگونه می‌توان از زمین این استان، ارزش واقعی‌تری استخراج کرد. به‌جای توسعه‌ی افقی و بی‌برنامه، به سمت توسعه‌ی عمودی و اقتصادی‌تر کردن فضا گام برداشته‌ست.
جذب سرمایه‌گذار خارجی، بسترسازی برای سرمایه‌گذاری در حوزه‌های کشاورزی و صنعت، تربیت مدیران جوان و استفاده از نیروهای تازه‌نفس در مسئولیت‌های کلیدی، تنها بخشی از رویکردهایی‌ست که در مدیریت حق‌شناس قابل مشاهده‌ست. وی بر این باور است که با اعتماد به جوانان، می‌توان ساختار مدیریتی را پویا و آینده‌نگر ساخت. ایجاد دانشکده‌ی دریایی، تمرکز بر صنایع تبدیلی، و بازتعریف موقعیت صنعتی استان، از جمله محورهای برنامه‌ای او به‌شمار می‌رود.
اما شاید مهم‌ترین شاخصه‌ی مدیریتی او، نگاه توسعه‌محور و فراتر از فضای سیاست‌زده باشد. همان‌طور که در روز معارفه‌ی فرماندار جدید رشت تأکید کرده‌ست: «به مسائل مرکز استان از دید توسعه و رفع مشکل نگاه کنید؛ مباحث سیاسی را سیاسیون گفته‌اند و می‌گویند.» این جمله، خلاصه‌ای‌ست از نگاه کلان او؛ تمرکز بر کار، نه بر حاشیه. توسعه‌محوری، نه سیاست‌زدگی.
ماهاتیر در مالزی و حق‌شناس در گیلان، هر دو ثابت کرده‌اند که اگر مدیریت، مبتنی بر شناخت، برنامه و اقدام باشد، می‌توان مسیر تازه‌ای گشود. توسعه در نگاه این دو، نه وعده، بلکه تصمیم بوده‌ست؛ نه شعار، بلکه اقدام. و همین نگاه است که تفاوت ساخته‌ست؛ یکی در مقیاس کشورودیگری در مقیاس استان.
