وفاق ملی و استراتژی اصلاح طلبانه

✍توسکانیوز/بابک کاظمی _دانشجوی دکتری سیاست گذاری عمومی:پس از پیروزی دکتر پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری دوره چهاردهم‌یکی از اصطلاحاتی که در ادبیات سیاسی به کار برده می‌شود ودر روز مراسم تنفیذ هم به کار برده می‌شود اصطلاح وفاق ملی است که هر یک از افراد اشخاص گروه های سیاسی از ظن خود و به نفع خود معنایی را صادر می نمایند خصوصا جریان رقیب یا بعبارتی مخالف دکترپزشکیان که در انتخابات از هیچ کوششی در جهت تخریب ایشان دست برنداشتند انرا معادل بکارگیری مخالفین دولت پزشکیان از لحاظ منش سیاسی در بکارگیری افرادشان در کابینه دولت هم میدانند در صورتی در دولت های پیروز و منتسب به خودشان معتقد به حذف اتوبوسی مدیران در بدنه ی دولت از صدرتا ذیل بودند
دکتر محمد معین وفاق  را   سازداری ،  همراهی  یکدلی  سازدارکردن  همراهی کردن  معنی کرده است . اگر توافق داشته باشیم که پسوند ملی بمعنی ملت میباشد
و  ملت همیشه به کل مردم یک کشور و نه بخشی از آن اطلاق می شود  ، پس  وفاق ملی  بمعنی همراهی و یا یکدلی ملت  در  رابطه  با موضوع مشخص سیاسی  و یا  اجتماعی  که  برای    حفظ موجود یت  و یک پارچگی ملت  و یا   یک پارچگی  و  تمامیت ارضی  کشور  ویا  ادامه حیات نظام حکومتی حاکم … ضرورت  دارند ، می باشد .
در واقع هر زمانی که صحبت  از  وفاق ملی  بمیا ن  آید ،  صرفنظر از اینکه  وفاق ملی  در رابطه  با چه  مسئله ای سیاسی ، اجتماعی ،  ملی …  مطرح  باشد ، حتما  باید یکدلی  و  همراهی ملت   در باره آن  موضوع  مشخص  که  بناست  در باره اش  به   وفاق ملی  د ست یافت ،  مد نظر باشد
وفاق بعنوان یک استراتژی (نگرش اصلاح‌طلبانه)
افراد و گروههایی که به وفاق ملی بعنوان یک استراتژی می‏نگرند، اعم از اصلاح‌طلبان درون یا بیرون حاکمیت و یا محافظه‌کاران خردگرا برای مقابله با انسدادهای داخل و تهدیدات خارج و بهره‏برداری از فرصت‏های محتمل، رفع اختلاف‏ها و تضادها و ایجاد همکاری بین گروهها را برای نیل به هدف‏ها مفید دانسته، آنرا تجویز می‏کنند. در این نگرش وفاق ملی، بعنوان یک استراتژی، در جهت حفظ منافع و امنیت ملی مورد توجه قرار می‏گیرد. این نگرش نه تنها گفتگو و تعامل بین گروههای مختلف سیاسی را مجاز و مفید می‏داند بلکه گفتگوی میان همه گروهها را پیش‌شرط اجتناب‌ناپذیر حصول به ”وفاق ملی“ می‏داند.
تنش‏های سیاسی بیش از آنکه نتیجه اختلافات فکری و مواضع سیاسی باشد، حاصل هم‌کنشی‏ها و یا تقابل‏های غیر مدنی و خشونت‌بار است. از این دیدگاه، تن دادن به وفاق ملی یعنی قبول مقررات و قوانین تقابل‏های سیاسی مدنی، پرهیز از خشونت ، احترام، تحمل و مدارا نسبت به سایرگروهها، در چارچوب اصول تعریف شده.
در این نگرش جامعه بشری علی‌الاطلاق جامعه متکثّر و چند صدایی به شمار می‏آید و اختلاف و تفاوت‏های فکری و ایدئولوژیک در جوامع انسانی ناشی از ماهیت انسانی آن‏ها در نظر گرفته می‏شود، بخصوص در جوامعی که درحال انتقال و گذار هستند این اختلافات و تشتت آرا به مراتب بیشتر و جدی‌تر است. در چنین جوامعی وفاق الزاماً به معنای دست برداشتن از اختلافات و یا ختم تقابل‏ها، ‌آن هم در کوتاه مدت، نیست. قبول وفاق یعنی تسامح و تساهل و سازگاری از یک طرف و تعامل و همکنشی مدنی میان آنهاست
در پایان امیدواریم دولت‌ به اصطلاح سایه وکیهانبسم هاو پایدارچی ها در راستای سخنان مقام معظم رهبری و تاکیدات رییس جمهور عزیز بر موضوع انسجام و وفاق ملی دست از غرض ورزی ها و ایجاد چالش های گوناگون درراستای ایجاد وحدت همه جانبه برداشته تا شاهد ایجاد تحول و توسعه گرایی در ابعاد مختلف در کشور ایران عزیز باشیم